Referentie

Kafando Mady, 2013, Belle Mère sanglante, Harmattan Burkina, Burkina Faso.

Situeer de auteur

Mady Kafando is autodidact auteur, tekenaar en karikaturist afkomstig uit Burkina Faso. Hij werkte als karikaturist voor de krant l’Intrus. In 1998 tekende hij 3 stripboeken in het Moré. Deze werden uitgegeven door de Internationale Organisatie van de Francofonie (OIF). Mady Kafando werd meerdere malen laureaat van la semaine de la culture in de categorie stripverhalen. In 2006 won hij de eerste prijs.

Onderwerp

Mady Kafando vertelt hoe de besnijdenis van een meisje georganiseerd wordt. Hij herhaalt de Burkinabese wet tegen vrouwenbesnijdenis en de gevolgen die eraan gebonden zijn voor de slachtoffers en voor de personen die de besnijdenis uitvoeren.

Samenvatting

Yaba, de grootmoeder, gaat op bezoek bij haar dochter in de hoofdstad Ouagadougou om haar te overtuigen de besnijdenis van haar kleindochter Koumbou te organiseren. Nadat Yaba de argumenten van haar dochter weerlegt, beslist ze haar kleindochter naar het dorp te sturen om er “de vakantie door te brengen”. Dit moet ervoor zorgen dat Koumbou’s vader geen argwaan krijgt.

Als Koumbou in het dorp aankomt, roept Yaba haar medeplichtigen samen om haar kleindochter te besnijden. Maar de besnijdenis verloopt slecht, het meisje verweert zich en wordt ernstig gewond. Nadat ze alle traditionele middelen heeft geprobeerd, doet de grootmoeder een beroep op de maraboet van het dorp om erachter te komen wie Koumbou behekst heeft.

Tijdens de besnijdenis was ook een man aanwezig. Als hij merkt dat Koumbou niet geneest en haar grootmoeder haar niet naar het ziekenhuis brengt, doet hij er alles aan om het leven van het meisjes te redden.

Kritiek

Pluspunten

Het stripverhaal toont aan hoe de praktijk nog steeds stand houdt, ondanks de bestaande wet, en bespreekt het hulpsysteem (telefoonnummer “SOS besnijdenis”), en de mogelijke straffen voor personen die een besnijdenis uitvoeren.

Mady Kafando haalt bestaande argumenten voor en tegen de praktijk aan, zoals hoe diep de praktijk geworteld is in de gewoontes, en hoe ze nog steeds uitgevoerd wordt. Tegelijkertijd toont hij ook de verantwoordelijkheid van iedereen (ouders, benijdster, maraboet, dorpshoofd, leerkracht, politie, enz.) in het voortduren of het ophouden van de praktijk.

De minpunten

De stijl van de tekst is niet gepast voor stripverhalen: de dialogen zijn soms erg lang. Het is ook niet altijd evident om te herkennen of de persoon die het woord heeft, een man of een vrouw is. Daarenboven is het verhaal in het Frans geschreven. Je kunt je dus vragen stellen bij het beoogde doelpubliek: personen die kunnen lezen, Frans spreken en kunnen investeren in de aankoop van boeken/stripboeken. Is het wel mogelijk het beoogde doelpubliek te raken aan de hand van deze vorm en dit kanaal?

Aan de manier waarop de verschillende personages (maraboet, dorpshoofd, leerkracht, politieagent) voorgesteld worden, merk je dat de auteur karikaturist is.

Persoonlijke mening

Dit stripboek is propaganda voor de Burkinabese wetgeving. Door ze om te zetten in beelden, kan een breder publiek bereikt worden. Het boek zou gebruikt kunnen worden in scholen, om leerlingen te informeren over de wetgeving, de gevolgen en het oproepnummer “SOS besnijdenis”.

Ik vind het jammer dat de traditionele rollen op zo’n karikaturale manier worden voorgesteld, en stel mij vragen bij de bedoeling van de auteur.